ดุอาอ์(การอธิษฐานและการวิงวอนต่อพระผู้เป็นเจ้า) คือ สื่อประการหนึ่งที่ปวงบ่าวจะผูกสัมพันธ์ตนเองต่อพระผู้เป็นเจ้า เพื่อการตอบรับดุอาอ์ ก่อนอื่นใดจำเป็นต้องพยายามชำระจิตใจและจิตวิญญาณให้เกิดความสะอาดบริสุทธิ์ ..
เดือนรอมฎอน เดือนแห่งการแข่งขันของบรรดาผู้ศรัทธา ใครก็ตามที่สามารถกระทำอิบาดะฮ์ (นมัสการและเคารพภักดี) พระผู้เป็นเจ้าได้ดีกว่า และมีความบริสุทธิ์ใจมากกว่า เขาก็จะได้รับความพึงพอพระทัยของพระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงสูงส่งมากกว่า.....
เดือนรอมฎอนเป็นเดือนที่บรรยากาศของมันได้ถูกทำให้สะอาดบริสุทธิ์จากความแปดเปื้อนจากความชั่วร้ายต่างๆ ของชัยฏอน (มารร้าย) และบรรยากาศอันสูงส่งทางด้านวิญญาณของเดือนนี้ถูกทำให้เกิดพลังและความเข้มแข็ง เพื่อจะนำความเมตตาและพระกรุณาธิคุณของพระผู้เป็นเจ้ามาสู่ปวงบ่าวของพระองค์......
ดุอาอ์บทนี้เป็นหนึ่งในดุอาอ์ที่เป็นมุสตะฮับ (ซุนัต) ให้อ่านทุกหลังนมาซวาญิบประจำวันห้าเวลา ท่านศาสดามุฮัมมัด (ซ็อลฯ) ซึ่งท่านกล่าวว่า :"ผู้ใดที่อ่านดุอาอ์บทนี้ในเดือนรอมฎอนหลังจากนมาซวาญิบ (ฟัรฎูห้าเวลา) อัลลอฮ์จะทรงอภัยโทษบาปทั้งหลายของเขาให้แก่เขาจวบจนถึงวันกิยามะฮ์"...
ท่านอิมามริฎอ (อ.) กล่าวถึงความจำเป็นในการหลีกเลี่ยงพฤติกรรมเชิงลบในเดือนรอมฎอนอันจำเริญ ในขณะที่ท่านให้คำแนะนำต่างๆ แก่อบาซอลัต ฮะระวี ในวันศุกร์สุดท้ายของเดือนชะอ์บาน ท่านได้กล่าวเกี่ยวกับการเตรียมตัวเข้าสู่เดือนรอมฎอนอันจำเริญว่า จงอย่าปล่อยให้มีความไว้วางใจ (อะมานะฮ์) ใดๆ ติดค้างอยู่ในความรับผิดชอบของเจ้า เว้นแต่เจ้าจะปฏิบัติตามความไว้วางใจนั้น... .
ในความเป็นจริงแล้วการถือศีลอดนั้นคือวิธีการหนึ่งของการฝึกฝนและการขัดเกลาตน (ตัซกิยะตุนนัฟซ์) และเป็นแนวทางที่เหมาะสมสำหรับการต่อสู้กับอารมณ์ใฝ่ต่ำ การถือศีลอดเป็นปัจจัยที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดสำหรับการบรรลุสู่ความสมบูรณ์ (กะมาล) และความใกล้ชิดต่อพระผู้เป็นเจ้าโดยการกำหนดให้การถือศีลอดเป็นวาญิบ (หน้าที่บังคับ)
คำว่า “อีษาร” (การเสียสละ) หมายถึง การให้ความสำคัญต่อผู้อื่นก่อนตนเองหรือมากกว่าตนเอง ไม่ว่าจะในเรื่องของทรัพย์สินเงินทอง วัตถุ หรือจะเป็นเรื่องของการดำเนินชีวิตก็ตาม นับได้ว่าเป็นคุณลักษณะอันสูงส่งประการหนึ่งทางด้านจริยธรรม ซึ่งได้รับการยกย่องสรรเสริญไว้อย่างมากมายในคัมภีร์อัลกุรอาน และในคำรายงาน (ริวายะฮ์) ทั้งหลาย และคุณลักษณะดังกล่าวนี้เกิดจากการที่มนุษย์ได้ขจัดความเห็นแก่ตัวให้หมดสิ้นไปจากตนเอง
ความตกต่ำ ความทุกข์ยากและความหายนะของมนุษย์ส่วนใหญ่ เกิดจากความไร้หลักเกณฑ์ ไร้ระเบียบแบบแผน และขาดซึ่งบรรทัดฐานที่ถูกต้องในการดำเนินชีวิต สาเหตุที่สำคัญยิ่งประการหนึ่งที่มีผลอย่างมากในการชักนำมนุษย์ไปสู่ความหลงผิดนั้นอยู่กับสิ่งใด การดำเนินชีวิตของมนุษย์ที่จะสามารถประสบความสำเร็จและดำเนินไปสู่ความผาสุกที่แท้จริงได้ จะต้องมีหลักเกณฑ์และบรรทัดฐานอย่างไร
มี 667 ผู้มาเยือน และ ไม่มีสมาชิกออนไลน์ ออนไลน์